donderdag 23 juli 2015

GELUK IS...

...'s Ochtends opstaan, midden in de week, terwijl het zonnetje schijnt. Gewoon een woensdag.


...Ontbijten met fruit, jus en groene thee. Het beddengoed in de wasmachine, wat strijkwerk wegwerken en alle mails afwerken. Om tien uur op de fiets in een hemdje, zwabberbroek en slippertjes naar mijn schoonzus om om half twaalf nichtje Lise uit haar bedje halen waar ze al een tijdje klaarwakker ligt te spelen.

...Nichtje een boterham geven (en als het aan haarzelf ligt nog een) en dan samen met schoonzus en nichtje op de fiets. Langs de koeien en een paardje. Over het fietspad langs de rondweg. Lise die haar ogen uitkijkt en geen kick geeft, die moet lachen als ik voor haar fiets en mijn armen uitsteek en nog harder moet lachen als ik naast haar fiets en haar handje vastpak (en zij mijn hand vervolgens niet meer loslaat).

...Terug naar huis en verder met de wasjes. Mijn roze-gelakte nagels in een tuinhandschoen wringen en onkruid wieden in mijn tuin (althans het gedeelte dat de moeite waard is). Daarna met een boek lekker in het zonnetje en vervolgens een kwartiertje in dromenland vertoeven. Wakker worden en weer op de fiets.

...Eten bij mam. Samen met kleine broer. Bijkletsen, eten, ouwehoeren en lachen. Na het eten weer op de fiets, samen met mam, die nieuwsgierig is geworden waar ik die ochtend langs ben gefietst. Het buitengebied in, bijna verdwalen, terwijl de avondzon nog hoog aan de hemel prijkt en heel langzaam steeds verder naar beneden zakt. Brandlichterweg, Eekmanweg, Grensweg, Kanaalweg. We hebben ze allemaal gezien. Vijftien kilometer later weer aankomen bij mam thuis, bijna niet meer kunnen zitten van de zadelpijn.

...Een vrije dag. Een vrije woensdag. Een vrije zomerdag. Ik ben veel weggeweest de laatste tijd en ga de komende tijd nog vaker weg. Dan is zo'n dag thuis heerlijk. Heerlijk thuis. Thuis in Denekamp. Voor wie denkt dat mijn leven altijd flitsend en spannend is... Dat is het ook. Maar soms ook even niet. Soms is het heerlijk om gewoon een dagje thuis te zijn. Zoals gister het geval was.

En vandaag? Vandaag gewoon weer aan het werk. Om acht uur op kantoor. Zittend op mijn billen, die nog steeds creperen van de zadelpijn.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten