STABBED

Enschede - Op zaterdag 25 juli omstreeks 03.00 uur kwam er een melding bij de politie over een steekincident in de omgeving van de Bolwerkstraat-Oude Markt in Enschede.

We zaten nog wat te drinken. Buiten onder de luifel van Santé, tegenover Fellini. Het was al half drie, zonder dat we het goed en wel door hadden was het toch nog best laat geworden. Het was rustig in de stad. Extreem rustig. Zo zei ook de bedrijfsleider van de kroeg, die bij ons was komen staan. Kwam vast doordat de vorige avond druk was geweest. En doordat velen naar de Zwarte Cross gingen.

Een groepje jongens passeerde ons. Ze waren wat balorig. Een jongen in een wit t-shirt sprong bovenop een andere jongen. Kwajongens, dachten we. Op weg naar huis na een avondje stappen. Een beetje agressief waren ze. Maar niet bepaald zorgwekkend. Ze verdwenen uit het zicht, maar we hoorden ze nog wel. Dat we beter even konden wachten met naar huis gaan, zei de bedrijfsleider. Totdat de jongemannen helemaal weg zouden zijn. En we ze ook niet meer zouden horen.

GELUK IS...

...'s Ochtends opstaan, midden in de week, terwijl het zonnetje schijnt. Gewoon een woensdag.

...Ontbijten met fruit, jus en groene thee. Het beddengoed in de wasmachine, wat strijkwerk wegwerken en alle mails afwerken. Om tien uur op de fiets in een hemdje, zwabberbroek en slippertjes naar mijn schoonzus om om half twaalf nichtje Lise uit haar bedje halen waar ze al een tijdje klaarwakker ligt te spelen.

...Nichtje een boterham geven (en als het aan haarzelf ligt nog een) en dan samen met schoonzus en nichtje op de fiets. Langs de koeien en een paardje. Over het fietspad langs de rondweg. Lise die haar ogen uitkijkt en geen kick geeft, die moet lachen als ik voor haar fiets en mijn armen uitsteek en nog harder moet lachen als ik naast haar fiets en haar handje vastpak (en zij mijn hand vervolgens niet meer loslaat).

...Terug naar huis en verder met de wasjes. Mijn roze-gelakte nagels in een tuinhandschoen wringen en onkruid wieden in mijn tuin (althans het gedeelte dat de moeite waard is). Daarna met een boek lekker in het zonnetje en vervolgens een kwartiertje in dromenland vertoeven. Wakker worden en weer op de fiets.

...Eten bij mam. Samen met kleine broer. Bijkletsen, eten, ouwehoeren en lachen. Na het eten weer op de fiets, samen met mam, die nieuwsgierig is geworden waar ik die ochtend langs ben gefietst. Het buitengebied in, bijna verdwalen, terwijl de avondzon nog hoog aan de hemel prijkt en heel langzaam steeds verder naar beneden zakt. Brandlichterweg, Eekmanweg, Grensweg, Kanaalweg. We hebben ze allemaal gezien. Vijftien kilometer later weer aankomen bij mam thuis, bijna niet meer kunnen zitten van de zadelpijn.

...Een vrije dag. Een vrije woensdag. Een vrije zomerdag. Ik ben veel weggeweest de laatste tijd en ga de komende tijd nog vaker weg. Dan is zo'n dag thuis heerlijk. Heerlijk thuis. Thuis in Denekamp. Voor wie denkt dat mijn leven altijd flitsend en spannend is... Dat is het ook. Maar soms ook even niet. Soms is het heerlijk om gewoon een dagje thuis te zijn. Zoals gister het geval was.

En vandaag? Vandaag gewoon weer aan het werk. Om acht uur op kantoor. Zittend op mijn billen, die nog steeds creperen van de zadelpijn.

BOURGONDISCH BRUGGE

Of bijzonder Brugge. Bizar Brugge? Nee. Beeldschoon Brugge. Bezienswaardig Brugge. Bewonderenswaardig Brugge. Belachelijk Brugge.

Belachelijk? Ja, belachelijk! Belachelijk dat ik zo onwetend was over zo'n prachtige stad als Brugge. Dat ik er eigenlijk best wel onvoorbereid naar toe ging. Vorige week. In mijn uppie in mijn C1'tje. Over de Nederlandse snelwegen met Concert at Sea op de radio en zodra ik de grens over was, was het een live-verslag van Rock Werchter dat door mijn speakers schalmde. Belachelijk dat ik er ter plekke pas achter kwam hoe mooi het er is. Dat de binnenstad op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat, dat had ik wel gelezen, een paar dagen van tevoren. Dus ik verwachtte wel iets. Maar dat het daadwerkelijk zó mooi zou zijn. Nee, dat wist ik niet.

In mei was ik in Rome. Lees hier. Ik schreef dat Rome een openluchtmuseum is. Niets aan gelogen. Maar toen was ik duidelijk nog niet in Brugge geweest. Waar het in Rome stikte van de toeristen, die eigenlijk het straatbeeld een beetje verpestten, viel dat in Brugge reuze mee. Ik hoorde veel Frans, Duits en natuurlijk Spaans op straat, maar het stikte er niet van. Van de toeristen. Sommige straten waren zelfs leeg!

Oude bruggen, kronkelende straatjes, authentieke pleintjes. Terrasjes, de Belfort van Brugge aan de Grote Markt, waar ik geen tijd genoeg voor had om te beklimmen. Het provinciaal hof aan diezelfde Grote Markt en dan die gekleurde gevels, tegenover de Belfort waar een hitsige ober, die me met u aansprak, een poging waagde. Een rommelmarkt, lekkere mosselen, een goeie wafel en een echt Brugs biertje. Wandelen, struinen. Chocoladewinkeltjes, souvenirwinkeltjes en ook gewoon een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag. Mango, Zara, H&M, Steps. Je kent het wel. En dan mijn uitermate getrainde oriëntatievermogen dat me zo weer terug naar mijn budgethotel bracht. Via een weggetje door het park, zo weer terug bij de plek waar ik sliep.

Ik was er maar 24 uur. Veel te kort. Waarom zo kort? Het was een opdracht. Een mystery opdracht. Veel kan ik er niet over vertellen, maar het hotel waar ik verbleef en ook echt wel even door heb gebracht heeft van mij een beoordeling ontvangen. Goed, slecht, matig? Het maakt niet uit. Al was het bagger geweest. Ik had Brugge niet willen missen. Het is er práchtig!

ZWOELE ZOMERAVOND

Zo´n zwoele zomeravond.

Is dit niet een avond waar we in de winter zo naar verlangen? Terwijl we dan door het raam naar buiten kijken en sombere, grijze lucht zien, misschien wel een witte tuin of balkon zien of zelfs verdorde en verwaarloosde planten zien? Is het juist niet dan dat we verlangen naar de zomer? Naar bloeiers en zon?

Juist.

En nu is het zomer. Summer like never before in good old Holland. Midden in een hittegolf. Middernacht. Het is inmiddels pikkedonker. Mij maak je niet gek. Een hittegolf? Járen woonde ik op Curaçao. En ik herinner me nog de tijd dat ik vijf maanden in de jungle van Argentinië was en ik op de thermometer van een taxi waar ik toen in zat constateerde dat het 'maar' 34 graden was. Maar 34 graden. Pas nadat ik het hardop gezegd had, realiseerde ik me pas wat ik gezegd had.

Maar nu is het daadwerkelijk weer zo ver. Het is de komende dagen overdag daadwerkelijk 34 graden. En hier in het oosten, ver van de kust, zowaar nog warmer. Zon, warmte, hitte. Airco op kantoor. Zoals het hoort. Die warmte. Soms hou ik ervan, soms vind ik het vreselijk. De zon op mijn hoofd maakt me gek, op Curaçao zat ik vaker in de airco dan dat ik op het strand lag. Maar als het dan zo 'occasionally' voorbij komt, die warmte. Dan teken ik ervoor. Hoe fijn!

Ik ben in mijn nopjes. Het is momenteel middernacht en ik weiger naar bed te gaan. Hoewel ik over exact acht uur achter mijn bureau dien te zitten en ik dus nu al weet dat ik niet aan mijn volledige nachtrust kom, blijf ik mooi zitten. In het donker. Met een glas wijn. Witte wijn uit Mendoza, uit jawel, Argentinië. De kerkklok van de katholieke kerk van Denekamp luidt 12 uur.

En ik? Ik blijf nog mooi even zitten.