donderdag 25 juni 2015

DE SPIEGEL EN DE BOOR

Ik was dus laatst jarig.

En wat vraag ik al jaren voor mijn verjaardag? Juist. Een boor. Een boor? Ja. Een boor. Een boormachine. Zo'n ding waarmee je gaten in muren kunt boren. Met als doel er een plug met een schroef in te jassen, zodat je vervolgens iets aan die schroef kunt ophangen. Een spiegel bijvoorbeeld.

Maar die boor, die kreeg ik nooit. Waarom niet? Omdat ze dan "alle hoop op het vinden van man voor mij hadden opgegeven", zeiden broers. Het kopen van een boor was voor hen hetzelfde als het accepteren van het feit dat ik nooit (meer) een man zou krijgen. En dat konden ze niet. Waar ikzelf al jaren geleden was, zijn zij tot nu toe nog nooit aangekomen. Maar mijn moedertje inmiddels wel. Zij realiseerde zich dit jaar dat ik meer aan een boormachine heb, dan aan een man. En dus kreeg ik er een. Voor mijn verjaardag. Een boormachine.

Vórig jaar kreeg ik een badkamerspiegel voor mijn verjaardag. Van diezelfde broers. Maar omdat ik dus geen boor had, heb ik hem nooit kunnen ophangen. Dus dan leg je hem in de logeerkamer, op het logeerbed. En telkens als je daar komt (bijna nooit), zie je de spiegel liggen, loop je er langs en realiseer je je dat je dat ding ooit nog een keer moet ophangen. Dat je van iemand een boormachine moet lenen en dan dat ding binnen afzienbare tijd moet ophangen. Omdat je de boor weer terug moet geven en dus óók weer terug moet brengen. Gedoe. Alleen maar gedoe. Laat maar, dacht ik. Ik poeder mijn hoofd wel voor mijn spiegel in mijn slaapkamer, die wel al een plekje aan de muur had.

Ik had er natuurlijk zelf een kunnen kopen. Dat had gekund. Maar dat deed ik niet. Want het kwam eigenlijk niet zo in mij op. Maar toen mam een paar weken geleden op het lumineuze idee kwam om er tóch een voor mijn verjaardag te kopen, werd ik opeens heel blij. Zo'n boormachine, dat was wat ik nodig had. Hetgeen ontzettend ontbrak in mijn huishouden aan de PB Street was een boormachine.

En nu heb ik er een. En afgelopen zondag heb ik hem meteen gebruikt. Ongelooflijk handig zo'n ding en ontzettend makkelijk in gebruik. Charmant? Nee. Maar soms moet het praktische het gewoon even winnen van de charme. En bovendien. Het was zondag. Van maandag tot en met zaterdag is het charming all over, die zondag is voor de lompe momenten. Wat ik ophing? Juist. De badkamerspiegel die al een jaar onaangeroerd op het logeerbed lag.

Eén ding. Oranje is niet echt mijn kleur.

PS: Ik hoef trouwens helemaal geen cadeaus voor mijn verjaardag, hoor. Maar ja, met lege handen aankomen is ook zo wat. En het is toch maar één dag in het jaar. En bovendien, ik vind het zelf ook heel leuk om cadeaus te geven!!

zondag 21 juni 2015

VANDAAG IS HET VADERDAG

Vorige week zondag.


Na een drukke tijd van mijn verjaardag en een bruiloft, van heen en weer racen tegen de klok, weinig slapen, veel warmte (zeg maar gerust hitte) en de nodige alcoholische versnaperingen op de donderdag en vrijdag ervoor, moest het eerst zondagmiddag worden om weer een beetje normaal voor de dag te komen.


Ik ging naar mijn broer en schoonzus, nadat ik te laat was om nog naar mijn andere schoonzus te gaan, wat ik eigenlijk had afgesproken. Ik kwam niet voor hun, maar louter om met mijn nichtje te knuffelen. Zoals het tegenwoordig altijd gaat. Ik ging mee om haar uit haar bedje te halen. Haar bedje dat al lager gezet is, omdat ze inmiddels fier genoeg is om te kunnen klimmen en klauteren. Een paar gekke bekken trekken zorgden ervoor dat haar slaperige oogjes wakker werden en er een brede lach op haar gezicht tevoorschijn kwam. Nadat ze een tijdje later gulzig haar potje groente-lasagne naar binnen had geschrokt met daar achteraan een bak yoghurt, kwam broer op het briljante idee om een ommetje te maken. Samen met Lise. Ik ging mee.

Daar liepen we. Door de wijk die in aanbouw is. De buitenlucht was heerlijk. Een jas eigenlijk overbodig. We liepen door nieuwe straten. Straten die nog belegd waren met zand, maar wel al een naam hadden. We liepen langs huizen die nog in de steigers stonden en andere huizen met spiksplinternieuwe shutters voor de ramen. Lichte gevelstenen, donkere gevelstenen. Donkere daken, maar ook rode daken. Rijtjeswoningen en grote vrijstaande panden. Nog niet aangelegde opritten waar wel al auto's geparkeerd stonden en tuinen waarin reclameborden van aannemers, schilders, stukadoors en installatiebedrijven pronkten. We liepen langs plekken waar we nog nooit waren geweest. Zelfs vlak langs de rondweg.

Dat ik daar liep met mijn broer, die nu vader is. Die de kinderwagen duwde, waar zijn dochter heerlijk in lag te loungen. Het kind gaf geen kick. Zo rustig als ze is. Ze zat gewoon. Dat kleine ding. Af en toe bewoog ze. En zag ik vanaf de zijkant een handje uit de wagen steken of een voetje op de veiligheidsbeugel voor haar liggen. Heerlijk chill, precies zoals ze is. Soms keek ik in de wagen. En keek ze naar mij terug. Ze lachte niet. Ze huilde niet. Ze keek me gewoon aan. Ze greep haar voetje en voor ik het wist had ze haar sokje er met haar twee kleine ondertandjes vanaf getrokken. Ze speelde met het sokje en legde het vervolgens op haar lijfje. Gewoon rustig. Het sokje lag daar gewoon. Net als zij. Ze zat daar gewoon. En liet zich door haar vader duwen. Haar vader glunderde.

Ik was trots. Op mijn broer. Dat hij vader is. Vader van dat prachtige kleine wezentje. Van dat superlieve, schattige, mollige meiske. Van dat lieve Lise'tje. Dat mooie schatje dat veel te snel groeit. En dan vraag ik me af hoe ze wordt als ze straks nog groter is. Hoe haar stem zal klinken en hoe lang haar haartjes zullen worden. Hoe ze zal bewegen en hoe ze gewoon zal zijn. Op wie ze het meest gaat lijken.

Wanneer we dichtbij huis zijn en net besloten hebben om nog één straatje door te gaan horen we opeens een geluid. Een geluid vanuit de kinderwagen. Geen onbekend geluid. Een geluid dat haar vader ook kan maken. En ook haar ome R. Een dikke vette scheet.

En ik heb meteen antwoord op mijn vraag. Het is overduidelijk op wie ze lijkt.

woensdag 17 juni 2015

NEW LOOK

Ik ben ziek.

Ik heb griep. Werkelijk waar. Zomaar opeens. Op 17 juni, vlák voor de zomer. Het moet toch niet gekker worden. De tweede keer al dit jaar. Gister begon het. Mijn neus loopt, ik nies om de haverklap een hele hand vol, mijn oren zitten dicht en mijn hoofd zit vol. Alles doet pijn.

Hoe dan? 
Vraag je je af. Ja, wist ik het maar. Vorige week, op mijn verjaardag, was mijn nichtje de hele dag bij me. Ze was snipverkouden. Zat telkens te hoesten (zo'n schattig baby-kuchje) en er liep telkens vloeibaar snot uit haar wipneusje. Ik denk dat zij me heeft aangestoken. Het kind is pas negen maanden en nu al de aanstichter. De boosdoener. Maar ik had het dagje met haar toch ook echt niet willen missen.

En wat doe je dan als je lamlendig bent? 
Juist. Mijn site oppimpen. Iets waar je normaal gesproken niet aan toe komt of echt tijd voor vrijmaakt. Vandaag kon het. En het was een leuke en welkome afleiding. Ik kon er even helemaal mijn creativiteit in kwijt. Iets waar op een normale werkdag, zoals vandaag zou moeten zijn, weinig ruimte voor is. Ik ben er wel even mee bezig geweest. De header, de kleurstellingen, lettertypes. Hoofdletters of kleine letters. Twee pagina's toegevoegd (joh, ik wist niet eens dat het kón) en tussen de niesbuien door ook nog een blog getypt.

En? Wat vinden jullie ervan?

zondag 14 juni 2015

GIRL ON A MISSION

Het was weer zover. Ik had weer eens een bruiloft. Afgelopen vrijdag.


Zo'n bruiloft waar ik de hele dag voor uitgenodigd was. Zo'n feest buiten in de open lucht. De ceremonie in de brandend hete zon en 's avonds een dikke vette party van jewelste. Je weet wel. Zo'n feest waarvoor je er picobello wilt uitzien. Om 's avonds na al die indrukken van zo'n dag en alle alcoholische versnaperingen tijdens de party, compleet uitgeput te zijn en nog maar een schim te zijn van de uitgedoste look van het begin van de dag. Zo'n feest.

Om enig outfit-drama te voorkomen, zoals twee jaar geleden het geval was toen mijn vriendin M trouwde, (klik hier!) besloot ik de jurk van toen wederom aan te trekken. Ik had hem na het feest nooit meer gedragen en dat vond ik toch best zonde van de jurk. Hij was nog steeds prachtig, zag er nog uit als nieuw en het kwam niet eens in mij op om naar een andere jurk te kijken. Ik werd al moe bij de gedachte aan alle stress die het vinden van een jurk met zich meebrengt, dus ik ging op safe. Ik was al klaar voordat ik überhaupt de trouwdatum wist.

Afgelopen maandag googelde ik nietsvermoedend. Op jurken. Ik keek bij de Wehkamp en bij Steps. Vraag me niet waarom, want ik moet een antwoord schuldig blijven. Maar toen ik op de site van Steps de allermooiste jurk ooit zag, voelde ik paniek opkomen. Het zou net zo'n gestress worden als toen. Deze jurk móést ik hebben! Mijn hele voornemen om mijn 'oude' jurk weer aan te trekken verdween als sneeuw voor de zon en het leek alsof die gedachte nooit had bestaan. Ik moest en zou deze supercute zwart-witte jurk met polkadots hebben en wel nu!

De volgende dag belde ik naar de Steps-winkel. Tot mijn verbazing hadden ze 'mijn' jurk in mijn maat er nog hangen. Ze zou hem achter hangen. Die avond was geen optie voor mij om hem op te halen, dus ze zou hem er tot de volgende dag laten hangen. Tegelijkertijd vroeg ik mijn collega of ik de dag erop een uurtje eerder weg kon van werk. Ik zou hem dan ophalen in Enschede. En ook dat kon. Redelijk gemakkelijk allemaal.

Maar bij zo'n jurk horen natuurlijk schoenen. En ook díé vond ik die dinsdagavond heel gemakkelijk online bij de Wehkamp. Van Manfield. Echt súpergave sandaaltjes met een mooie hak. In zwart, dus ook gemakkelijk te dragen bij een andere outfit en ook nog eens in de sale. Ik sprong onder de douche en toen ik terugkwam en de bestelling wilde plaatsen, voelde ik wederom paniek opkomen. Uitverkocht, stond er in beeld. Was me in dat halve uurtje douchen nét iemand voor geweest!

n dag kon niet meer stuk.
Ik bleef googelen. Beslist.nl, fashionchick.nl, Sarenza, Intreza.nl, Manfield.com. Overal uitverkocht. Totdat ik op de site van Manfield zag dat ik kon zoeken op postcode. Dus dat deed ik. Ik koos voor een straal van 50 km. Ik gaf mezelf weinig kans. Online waren ze overal uitverkocht en dan zouden ze ergens in een fysieke winkel nog op voorraad zijn? Ik wilde het eigenlijk niet eens proberen en toen ik zag dat er in Enschede nog een paar zou zijn, geloofde ik het niet eens. Zal wel een foutje zijn, dacht ik.

Die woensdagmiddag was ik om tien over vijf in de stad. Girl on a shopping mission! Ik liep vanuit de parkeergarage in één streep naar de Manfield winkel. En daar stonden ze. In maat 36, verstopt tussen de schoenen in maat 37, ongeduldig op mij te wachten. Ik probeerde ze, ze pasten en binnen vijf minuten stond ik weer buiten. Linea recta naar twee deurtjes verder, de Stepswinkel. Mijn jurk werd gebracht, hij zat als gegoten, met als gevolg dat ik binnen een kwartier een complete bruiloftoutfit bij elkaar had gescoord. Zo gemakkelijk kon het dus ook. 

De bruiloft was wederom prachtig. Alles wat ik nu erover zou zeggen zou niet genoeg zijn. Het was heel bijzonder en ontzettend mooi. De zon scheen, het gras was groen, de bruid was mooi, de bruidegom one piece of handsome, balonnen hingen overal, kinderen konden lekker spelen, er was eten, drinken, iedereen was goed gemutst en blij. Het was zoals een bruiloft hoort te zijn. Ik ben er dol op.

Waarom ik niemand had om mee te trouwen, werd me een paar keer gevraagd. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Toen de bruid haar boeket ging gooien en de single ladies hun best gingen doen om het te vangen, waren alle ogen op mij gericht. Van alle kanten werd me succes gewenst om het boeken te vangen, want blijkbaar wordt het me gegund. Erg lief. De bruid gooide het boeket achterover.

En ik? Ik ving het niet.


donderdag 11 juni 2015

33

Het is vandaag 11 juni. Ik ben vandaag jarig.


Ik ben vandaag 33 geworden. Drieëndertig! Drie drie. Tres tres. Een mooi getal. Twee drieën. Omgekeerd hetzelfde. Drie drie. Drie keer 11, mijn geboortedag. Mooie leeftijd. Ook al hou ik niet van oneven getallen, 33 is gewoon bijzonder.



De leeftijd van Jezus toen hij werd gekruisigd, hoorde ik iemand een keer zeggen toen zij 33 werd. Ik weet nog precies wie het was en waar het was. Ik hoor het haar nog zó zeggen. Ik was toen 25. Drieëndertig dacht ik toen peinzend. Ik was blij dat ik het nog niet was. Dat ik pas 25 was. En dat die leeftijd nog heel ver in de toekomst leek.

Nu wil ik eigenlijk schrijven dat ik daar naar terug verlang. Naar 25 zijn. Dat het leven op je 25e nog zo mooi en prachtig is. Dat ik meer kon genieten van het leven, minder zorgen had. Dat alles toen nog kon en mocht en niks hoefde. Dat ik toen nog geen biologische klok had die niet tikte, maar keihard alarm sloeg. Dat ik toen nog dromen had. Dat ik toen dacht dat ik nu, op mijn 33e wel getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben.

Maar dat ga ik niet schrijven. Want dat is niet zo. Ik verlang niet terug naar 25 zijn. Ik zou niet weten waarom. Het was niet altijd alleen maar mooi en prachtig. Noch zorgeloos en noch vol dromen over trouwen en baby's. Dat was gewoon niet zo. Integendeel. Dus dat ga ik ook niet schrijven.

Wat ik dan wel wil zeggen? Ouder worden is juist leuk. Het leven geeft zoveel, er is zoveel om in je op te nemen en om van te genieten. Het leven is een presenteerblaadje aan ervaringen, elke ervaring is er een en elke dag word je steeds meer gevormd tot wie je bent. Zo hey, dat floepte er zo even uit. Uit de mouw geschud. Hoppa. Een waarheid als een koe.

Waar ik verder naar toe wil met dit verhaal? Ik heb eigenlijk niet echt een idee. Maar jeetjemina zeg! Holy moly, sodeju! Alle gekruisigde Jezus Christussen nog aan toe! Ik ben gewoon kats 33 geworden vandaag!