dinsdag 24 maart 2015

LLUVIA LLUVIA LLUVIA

Dus ik de dagen voordat ik naar Spanje vloog nog even flink onder de zonnebank.

Mijn huid en de felle Zuid-Spaanse zon zouden geen vrienden van elkaar zijn, had ik me vooraf al bedacht. Jaren Curaçao en Zuid-Amerika hebben me lessen genoeg geleerd. Maar wat denk je? Kom ik aan in Málaga vrijdagavond, régent het!



Nu had ik de weerberichten al wel enigszins in de gaten gehouden, maar de laatste dagen voor vertrek niet meer. Het stemde me namelijk niet echt gerust. "Het is een zegen van God," zei een taxichauffeur die ik zondag sprak. Het had namelijk al twee jaar niet fatsoenlijk geregend hier. Dat dat dan net nú moest gebeuren. Ik zit nog te broeden op een verklaring. Een reden waarom het juist nu moet regenen. Juist nu ik hier ben. Terwijl in Nederland wel gewoon de zon schijnt. En er geen druppel valt. Misschien heb ik deze vakantie niet verdiend. Nee, dat is het niet. Want ik heb hem zeker wel verdiend. Misschien regent het alleen maar zodat alle anderen dingen wel goed gaan. Of misschien is het gewoon een gevalletje domme pech. Want wie verwacht er nou dat hier nu zo zou regenen?

Of ik er een probleem van maak? Welnee. Ik laat me door een paar regendruppels niet gek maken. Mijn plu heeft de strijd met mijn zonnebril ruimschoots gewonnen, maar de bril will strike back. Ik hop gewoon van de ene naar de andere plek, mijn huurauto heeft gewoon verwarming en dat prikkende keeltje en lopende neusje neem ik voor lief. De omgeving is niet minder bijzonder. Het is hier prachtig. Bergen, veel groen, lieve, behulpzame mensen, mooie stranden en ook in de regen wuiven de palmen hier gewoon. Van Málaga naar Fuengirola, naar Marbella, naar Ronda tot Tarifa waar ik nu ben. Een badplaats. Misschien wel het meest zuidelijke punt van Europa. Waar de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee elkaar vinden en in elkaar overgaan.

En weet je wat het mooie is? Vanaf morgen stopt het met regenen. Verschillende bronnen heb ik geraadpleegd, zowel de mensen hier als weersites op internet. Vanaf morgen gaat de zon schijnen! En laat ik nou net van plan zijn om morgen langs de Atlantische kust omhoog te rijden naar Cádiz. Langs de stranden en baaien waar ik nog nooit van gehoord had voordat ik hier kwam. Bolonia, Vejer de la Frontera en de omliggende plaatsjes. Die plu die gaat diep in mijn backpack. Zó diep dat ik hem de rest van mijn reis niet weer zal zien. Joh! Misschien laat ik hem wel achter! En mijn zonnebril gaat op mijn hoofd. Wat zeg ik? Ik plak hem vast. Op mijn hoofd. Want die zon? Die zon die zal schijnen!

En tot die tijd blijf ik in mijn hotelkamer. Met een boek. Lekker warm in bed. Want het strand? Dat is nu echt geen optie. En of ik Tess Gerritsen nou op een strandbed of in een hotelbed lees, het verhaal is er niet minder spannend om.


Geen opmerkingen :

Een reactie posten