zaterdag 6 juli 2013

GOUDEN KETTING BLEEK VAN PLASTIC

"Bij de Xbank liggen we aan een gouden ketting."


Een leus die je vaak om je heen hoort als bij de Xbank werkt. Xbank is niet voor niets al jaren achtereen een van de beste werkgevers van Nederland. Korting op je hypotheek en op je verzekeringen. Het is een grote geweldige werkgever.

Begin dit jaar werd ik er warm onthaald. Ik werkte al anderhalf jaar op detacheringsbasis indirect voor de bank en toen ik net goed en wel twee weekjes bij mijn huidige bank zat werd me gevraagd of ik wilde solliciteren. Ik had een hectische tijd achter de rug en wilde wel wat meer rust. Het idee dat ik na de tijdelijke opdracht bij de bank weer naar een andere bank moest tijdens de koude wintermaanden die er aan zaten te komen, stemde me niet echt vrolijk. Ik vond het een goed idee en dus solliciteerde ik.

Ik werd aangenomen. Ik gaf mijn vaste contract bij mijn detacheringsbureau op in ruil voor een tijdelijk contract bij de bank zelf. We hadden het over doorgroeimogelijkheden en gezien de som die ze voor me betaalden en het gemak waarmee ik aangenomen werd, maakte ik me geen zorgen en ging er van uit dat ik medio 2013 zou doorstromen.

Maar al snel bleek dat de gouden ketting waar iedereen het altijd over heeft, voor mij persoonlijk van plastic was.

Een lager salaris. Secundaire arbeidsvoorwaarden zijn wellicht beter dan bij andere werkgevers. Maar er kwam een nieuwe CAO, waarin deze voorwaarden werden versoberd. Een paar weken geleden gaf ik aan dat ik klaar was voor iets nieuws, klaar om de stap te maken. Maar in plaats van dat ik gestimuleerd werd en me gevraagd werd wat ik wilde, kreeg ik een klap voor mijn kop.

Dat er bezuinigd ging worden, dát wisten we wel. Maar dat mijn contract, nog geen half jaar nadat ik in dienst was gekomen al niet verlengd zou worden, dát had ik nooit verwacht. Eerst een pleur geld voor me neertellen, mij lekker maken met allerlei gouden bergen. Met open armen werd ik ontvangen om een paar maanden later keihard een mep in mijn gezicht te krijgen. De deur is dicht gesméten. Klabats. Op slot. Helemaal dicht. En hij gaat niet meer open. Oprotten kan ik. Wederom. Want dit is al de tweede keer dat de Xbank me eruit mietert.

Alsof je met een stel hele leuke mensen veilig in een vliegtuig zit, op weg naar de volgende bestemming. Waar het mooier en beter is en meneer de directeur himself de piloot is. En hij dan opeens met de mededeling komt dat het vliegtuig gaat krimpen en er opeens geen plek meer voor ons is. Terwijl niemand écht ziet dat het vliegtuig kleiner wordt; sterker nog, dat we allemaal zien dat het vliegtuig gewoon gelijk blijft, maar wij plaats moeten maken voor iets anders. Dat we dus allemaal uit het vliegtuig gegooid gaan worden, maar nog wel een paar maanden tijd hebben om ergens een parachute vandaan te toveren. Dat wij dan met z'n allen als een stel mallen op zoek gaan naar een parachute, zodat we misschien nog enigszins een zachte landing maken, maar onrustig en zenuwachtig worden. Want wat als we die parachute niet vinden? Of we hem wel vinden, maar hij dan tijdens de sprong niet opengaat? Hoe komen we dan terecht? Áls we het al overleven, dan moeten we eerst bekomen van de schrik dat we eruit vliegen en daarna moeten we ook nog eens herstellen van de val die daarna kwam.

Blijkbaar ben ik niet welkom in Xland. En dat is best pijnlijk. Want ik wil zo graag. Werken en carrière maken. Het is een van de belangrijkste dingen in mijn leven, waar ik ontzettend veel voldoening uit haal. Als ik niet kan werken en niet mijn eigen geld kan verdienen, voel ik me werkelijk waardeloos. Een man of gewoon een vriendje, hoeft van mij niet (hoewel het wel leuk zou zijn). Maar mijn baan. Ik ben niets zonder. Ik wil trots op mezelf blijven. Voor mezelf kunnen zorgen en mijn zelfstandigheid en onafhankelijk kunnen voortzetten. Mezelf verder ontwikkelen en opbouwen. Geld verdienen, zodat ik over een paar jaartjes ook onbezorgd aan kinderen kan beginnen.

En als iedereen dan tegen je zegt ‘dat het wel goed komt’, dan krijg ik flashbacks naar vier jaar geleden. Want dat zeiden mijn collega’s bij de Xbank, en anderen, van toen ook telkens. Maar zo ging het niet. Dertien maanden heb ik gesolliciteerd en toen mocht ik de post gaan rondbrengen bij een gemeente. Omdat er gewoon niets anders te vinden was.

U begrijpt. Zo fijn als het weer vandaag is, zo lekker als het zonnetje schijnt, zo heerlijk zomer als het is, zo somber ben ik gestemd. Want het komt niet zomaar goed, ik vind niet zomaar weer iets anders. Het is fijn dat mensen in je geloven, maar daar heb je niets aan in het vinden van een toch al niet voor het oprapen liggen baan. Met solliciteren ben ik uiteraard allang begonnen en ik heb ook alweer twee afwijzingen binnen. LinkedIn is geüpdate, hoewel dat wellicht nog beter kan. Ik heb me bij allerlei vacaturesites weer ingeschreven en mijn bul kan ik weer van de muur uit zijn mooie lijst halen.

Doemscenario’s spelen door mijn hoofd. Iets wat ik totaal niet van mezelf ken. Ik voel me lusteloos en energieloos. Ik heb nergens zin in. Zelfs niet aan het feestje dat dit weekend in ons mooie dorpje gevierd wordt. Ik wil geen mensen zien. Ik wil niet dat me gevraagd wordt hoe het met me gaat, want het gaat nu gewoon echt even niet lekker. Ik wil niet quasi gezellig doen, terwijl ik weet dat het tientje dat ik uitgeef aan een paar rosétjes me straks honderd euro waard is.

Ik heb dit allemaal al eens meegemaakt en ik zie mezelf echt niet weer een hele winter thuis op de bank zitten zonder vooruitzichten met een uitkering die nog een stuk lager zal zijn dan mijn huidige salaris. Dan kom ik nergens meer en kan ik niets meer. Reacties van vriendinnen als: ‘Wat balen’ of ‘wat jammer’, slaan de plank volledig mis. Want het is niet jammer of balen, nee, het is een ramp. Als ik voor 31 december geen nieuwe baan heb, dan kan ik onder een brug gaan slapen. Daar kun je om lachen, dat zou ik zelf nu ook doen, maar zo ís het wel.

En het is dan ook nog weer dubbel. Want ik hou van afwisseling. Ik ben allergisch voor sleur en gewone dingen. Misschien roep ik het wel gewoon op me af. Dat ik mezelf telkens opnieuw moet ontdekken. Dat ik telkens weer uitgedaagd wordt om weer een crisis te overleven. Vijf jaar ben ik nu terug in Nederland en ik heb minstens zoveel werkgevers gehad. Verandering is leuk, maar van al dat heen en weer gedoe en telkens weer opnieuw beginnen, loopt mijn spaarrekening niet op en is er van opbouwen geen sprake.

Maar goed, zo ver laat ik het natuurlijk niet komen. Ik heb het zelf niet in de hand, maar tot op zekere hoogte natuurlijk wel. Dus ik ga er de komende tijd alles aan doen om een nieuwe baan te vinden. Oók als dat niet in Nederland is. Bij deze roep ik dan ook al mijn bloglezers op oren en ogen open te houden voor me. Reacties als ’balen’, ’sterkte’ of ‘we denken aan je’ heb ik niets aan en mogen achterwege gelaten worden. Of opmerkingen als 'wat dom dat je in deze tijd een vast contract heb opgegeven', hoeven ook niet, want dat snap ik zélf ook wel. Vacatures, contacten, belangrijke mensen, die heb ik nodig!

Misschien moet ik dan toch maar eens mijn boek afmaken en uitgeven? Of professioneel blogger worden? Of een column in een krant of tijdschrift gaan schrijven? Maar ja, hoe kom je daar tussen? Of misschien moet ik iets met muziek gaan doen. Eindelijk mijn podiumvrees overwinnen en met mijn stem geld gaan verdienen, want ik kan bést goed zingen (al zeg ik het zelf). Of misschien moet ik maar in Amsterdam gaan solliciteren. Achter een raampje met een rood lampje. Honderd procent dat ik dáár een gouden ketting vind!

Pffff, ik weet het niet. Ik weet het gewoon echt niet. Solliciteren, solliciteren en solliciteren zal de komende tijd mijn leven beheersen. Met een vooruitzicht op niets, rekening houdend met het ergste. Jeetje, hoe erg!


I guess it's funnier from where you standing

'cause from over here I missed the joke
Cleared the way from my crash landing
I've done it again another number for your notes 

I'd be smiling if I wasn't so desperate
I'd be patient if I had the time 
I could stop and answer all of your questions 
As soon as I find out how I can move from the back of the line 

I'll be your clown, behind the glass
Go 'head and laugh, cause it's funny 
I would to, If I saw me
I'll be your clown, on your favorite channel
My life's a circus-circus, rounding circles 
I'm selling out tonight 

I'd be less angry, if it was my decision
And the money was just rolling in 
If I had more than my ambition 
I'll have time for please, I'll have time for thank you as soon as I win

From a distance my choice is simple 
From a distance I can entertain
So you can see me I put make-up on my face
But there's no way you can feel it, from so far away

Geen opmerkingen :

Een reactie posten